تومار سبز
بالاخره به فلورانس هم رسید خیلی خوشحال بودیم،هر روز شهرهای بیشتری بود که اضافه میشد و شنیده میشد که همه با شور و علاقهٔ خاصی در حال فعالیت هستن،تا اینکه طول این طومار بیشترو بیشتر بیشتر شد.
اینجا در فلورانس قرار شد در چند نقطه این کار را بکنیم،یکی از آنها خوابگاه دانشجویی بود.برای گرفتن جا پیش رییس خوابگاه رفتیم، وقتی فهمید که ما ایرانی هستیم از وقاییی که در حال رخ دادن در ایران بود بسیا اظهار تاسف کرد و همراهی و همدلی خودش را با ما اظهار نمود،ما هم بعد از تشکر،برای او توضیح دادیم که شاید ما هم به خطر خیلی از اتفاقات متاسفیم ولی برای ما حتا تا همین نقطه اگر هیچ اتفاقی نیفتد(که غیر ممکن است)یک پیروزی و افتخار است و ما به داشتن چنین ملتی افتخار میکنیم.خوب است بدانید که او هم از ندا پرسید مانند دوست چینی من که هنوز خوب زبان بلد نیست و وقتی مرا دید گفت من هم ندا را دیدم،واقعا متاسفم.
دفتر کوچکی را به ما دادند و ما هم با تهیه مقداری پوستر و خبر دادن از طریقه اینترنت کار را شروع کردیم،قرار شد برای دو روز آنجا باشیم و به صورت شیفت هر کسی چند ساعتی را در طول روز بماند تا برای کسانی که میایند در صورت نیاز توضیحاتی را بدهد.
زیبا بود در این دو روز همه شرکت کردند،از خاور دورو خاور نزدیک،چینیها و ژاپنیها با آن چشمهای بادامی و احترام بی نظیرشان تا روسهایی که دولتشان کشورمان را تبدیل به یک بازیچه برای منافعه شخصی خودش کرده،آلمانیها فرانسویها و از جمله خود ایتالیا ایها با آن قارهٔ پیشرفتهشان تا مراکشیها تونسیها و کامرنیها با آن قارهٔ غنی و سهم ناچیزشان،و زیبا تر از همه آن لحظاتی که هموطنانمان میامدند با نگاههایی عجیب و نگران از آینده ولی سرشار از امید،بعضیها از هزینهها میپرسیدند و وقتی میفهمیدند که خودمان تقبل میکنیم مبلغی بدون پرسیدن هیچ سوالی میدادند و میرفتند ولی همه در یک چیز مشترک بودند چه آنهایی که کمی میماندند و گپی میزدند چه آنهایی که زود میرفتند و هیچ نمیگفتند ولی با نگاهشان به ما میفهماندند "تشویق به ادامهٔ راه و سرد نشدن در آن تا رسیدن به هدف نهایی که آزادیست"
بالاخره به فلورانس هم رسید خیلی خوشحال بودیم،هر روز شهرهای بیشتری بود که اضافه میشد و شنیده میشد که همه با شور و علاقهٔ خاصی در حال فعالیت هستن،تا اینکه طول این طومار بیشترو بیشتر بیشتر شد.
اینجا در فلورانس قرار شد در چند نقطه این کار را بکنیم،یکی از آنها خوابگاه دانشجویی بود.برای گرفتن جا پیش رییس خوابگاه رفتیم، وقتی فهمید که ما ایرانی هستیم از وقاییی که در حال رخ دادن در ایران بود بسیا اظهار تاسف کرد و همراهی و همدلی خودش را با ما اظهار نمود،ما هم بعد از تشکر،برای او توضیح دادیم که شاید ما هم به خطر خیلی از اتفاقات متاسفیم ولی برای ما حتا تا همین نقطه اگر هیچ اتفاقی نیفتد(که غیر ممکن است)یک پیروزی و افتخار است و ما به داشتن چنین ملتی افتخار میکنیم.خوب است بدانید که او هم از ندا پرسید مانند دوست چینی من که هنوز خوب زبان بلد نیست و وقتی مرا دید گفت من هم ندا را دیدم،واقعا متاسفم.
دفتر کوچکی را به ما دادند و ما هم با تهیه مقداری پوستر و خبر دادن از طریقه اینترنت کار را شروع کردیم،قرار شد برای دو روز آنجا باشیم و به صورت شیفت هر کسی چند ساعتی را در طول روز بماند تا برای کسانی که میایند در صورت نیاز توضیحاتی را بدهد.
زیبا بود در این دو روز همه شرکت کردند،از خاور دورو خاور نزدیک،چینیها و ژاپنیها با آن چشمهای بادامی و احترام بی نظیرشان تا روسهایی که دولتشان کشورمان را تبدیل به یک بازیچه برای منافعه شخصی خودش کرده،آلمانیها فرانسویها و از جمله خود ایتالیا ایها با آن قارهٔ پیشرفتهشان تا مراکشیها تونسیها و کامرنیها با آن قارهٔ غنی و سهم ناچیزشان،و زیبا تر از همه آن لحظاتی که هموطنانمان میامدند با نگاههایی عجیب و نگران از آینده ولی سرشار از امید،بعضیها از هزینهها میپرسیدند و وقتی میفهمیدند که خودمان تقبل میکنیم مبلغی بدون پرسیدن هیچ سوالی میدادند و میرفتند ولی همه در یک چیز مشترک بودند چه آنهایی که کمی میماندند و گپی میزدند چه آنهایی که زود میرفتند و هیچ نمیگفتند ولی با نگاهشان به ما میفهماندند "تشویق به ادامهٔ راه و سرد نشدن در آن تا رسیدن به هدف نهایی که آزادیست"
No comments:
Post a Comment