Florence Green Wave - موج سبز فلورانس: 15.06.2009 Florence

25.03.1388 فلورانس
رای من کو؟

از آنجایی که تجربه به بسیاری از ما ثابت کرده بود که رای دادن یک فرمالیته است و من هم اعتقادم این بود که هر کدام از کاندیداها که به عنوان رئیس جمهور ایران توسط مردم در رای گیری برگزیده شوند وضع کلی مملکت تغییر نمیکند، با بقیه ایرانی ها به رم نرفتم و رای ندادم. ولی روز بعد انتخابات...

روز بعد از انتخابات پس از اعلام نتیجه انتخابات توسط خبر گزاریهای وابسته به دولت ، همهٔ ایرانیان جهان دچار بزرگترین شوک زندگی خود شدند. افسردگی همه را درگیر خود کرده بود. از یک طرف تا یک روز قبل همه مملو از غرور ملی بودند ، از طرف دیگر روز بعد از انتخابات همه احساس تحقیر میکردند. احساس تحقیر توسط گروهی که خود را بالاتر، صاحب این خاک و ولی امر همه میدانست.

همه به صورت خود جوش به خیابان آمدند. سوالها یکی بود، یک سوال ساده. همه به دنبال جواب این سوال می گشتند: رای من کجاست؟

ما ایرانیان خارج از کشور هم مانند مردم داخل، همان احساسها و همان سوالها در ذهنمان نقش بسته بود. ما هم در فکر رسیدن به پاسخ بودیم. مکان زیست فرق کرده بود ولی گوشت و خون همان بود. همان قلبی که ناخود آگاه برای ایران می تپید.

تابستان بود و فلورانس گرم. ساعت ۴ بعد ازظهر قرار گذاشتیم که همه در میدان جمهوری فلورانس جمع شویم. یک احساس اضطراب هم به ما دست داده بود. در حال و هوای خیابانهای ایران نبودیم ولی تجربه اولی بود که برای گرفتن حقوق مدنی مان دور هم جمع می شدیم. گرفتن حق از کسانی که خودشان به اسم حق آمده بودند.

کم کم به دور هم حلقه زدیم و فریاد زدیم. بلند و بلندتر. محکم و محکم تر. رای ما کجاست؟

15.06.2009 Firenze - Dove'e' il Mio Voto?

Dato che l’esperienza aveva dimostrato a molti di noi che votare fosse una pura formalità e che non cambiasse niente,pure io avevo deciso di non partecipare alle elezioni.Non sono andato a Roma e non ho votato. Ma il giorno dopo le elezioni…
Il giorno dopo le Elezioni e dopo l’annuncio dei risultati dai mass-media governativi,uno shock generale scosso tutti gli iraniani del mondo intero. La depressione aveva assalito tutti. Il giorno prima erano tutti pieni di orgoglio nazionale ed oggi si sentivano umiliati. Umiliati da un gruppo ristretto che si sente superiore e padrone di questa terra e dei nostri destini.
Tutti scesero spontaneamente per le strade. La domanda era una e molto semplice : “Dove è il mio voto?”
Noi iraniani all’estero,come i nostri connazionali laggiù,avevamo gli stessi sentimenti e le stesse domande. Anche noi cercavamo delle risposte. L’ambiente era totalmente diverso ma il sangue era il medesimo. Era lo stesso il cuore che batteva per L’Iran.
Era d’estate e Firenze era escandescenze. Ci siamo dati appuntamento alle 4 del pomeriggio in Piazza della Repubblica. Eravamo assaliti da un sentimento generale di ansia. Non eravamo per le strade di Iran ma era la nostra prima esperienza nel chiedere all’unisono i nostri più basilari diritti.
Eravamo una settantina e Piano piano ci siamo stretti in cerchio ed abbiamo gridato sempre più forte “Dov’è il nostro voto?”.
E poi sono arrivati i passanti,i curiosi ma anche le persone solidali. E non solo iraniani bensì italiani ed anche persone di spicco come Severino Saccaridi e Matteo Renzi ed altri ancora. Che fin da subito ci hanno dato il loro appoggio e sostegno uniti a noi nella nostra pacifica protesta.
E poi i Giornalisti che ci facevano interviste e volevano saperne di più in quanto tutte le vie di divulgazione informativa erano in quelle ore (e nei mesi successivi) monopolizzati dal governo iraniano e non diffondevano nulla su quanto accadeva ai nostri fratelli e sorelle.

15.06.2009 Florence - Where Is My Vote?

Given the experience that had shown most of us that voting was a mere formality and couldn’t change a thing, I decided not to partecipate in the elections. I didn’t go to Rome and did not vote. But the day after the elections…..

The day after the elections and after the anouncement of the outcome by pro-government mass-media a big shock hit all the iranians around the world. Everyone was consumed by depression. The day before everyone was full of national pride and today everyone felt humiliated. Humiliated by a small group who believes to be the owner of this land and our destinies.

Everyone hit the streets spontaniously. The question was one and very simple: “Where Is My Vote?”

We, the iranians who live abroad, like our compatriots back home, had the same feelings and the same questions. We as well were looking for answers. The context was different but our hearts were beating the same.

It was summer and Florence was hot. We made an appointment at 4 p.m. in Piazza della Repubblica. We were all anxious. We weren’t on the streets of Iran but it was our first experience in asking for our most basic rights. We were about 70 people and gradually formed a circle and shouted louder and louder: “Where Is Our Vote?”

People were curious and many of them showed solidarity with us. Among the crowd there were renown faces like Matteo Renzi (mayor of Florence) and Severino Saccardi (member of Tuscany Region Council), who from the very beginning gave us their support. Then there were the journalists who interviewed us and wanted to know more about the situation in Iran since all comunication from inside Iran was somehow blocked or filtered by the government.